Donderdagochtend 23 september, 7.10 uur. De buurman belt. Er branden lichten in ons huis in Brabant, of wij daar iets vanaf weten? Ons huis staat te koop vanwege verhuizing van onze ouders. Sinds vorig jaar november woont moeder in een aanleunwoning. Vader is in augustus overleden. De verkoop verloopt gestaag. De afgelopen week zijn we druk in de weer om de tuin winterklaar te maken. Geen wolkje aan de lucht. Tot gisterenochtend.
De buurman belt ons uit bed over de lichten in het huis.
Op ons verzoek neemt hij een kijkje. En na een kwartiertje belt hij terug. Er zitten twee onbekende mannen in het huis. Inbrekers, roepen wij meteen en bellen 112. Dan begint het circus en de verwondering over de vrienden van de burger: de politie. Na onze melding horen wij een tijdlang niets. We denken dan nog – in onze naïviteit - dat de politie meteen aanstalten maakt om de dieven op heterdaad te betrappen. Maar we horen niets. Een ‘angstvallige’ stilte. Dus na het nodige geduld, bellen wij maar weer. Na een kwartier krijgen we de juiste persoon aan de lijn. Om uiteindelijk te horen dat ze aan de deur van het huis zijn geweest. Mooi! Tot de werkelijkheid tot je doordringt.
De politie meldt namelijk doodleuk: ‘We zijn aan de deur geweest, en er zijn inderdaad twee mannen op uw terrein. We hebben ze vriendelijk te woord gestaan en ze hebben geen kwaad in de zin’. Wat blijkt? De mannen kraken het huis van onze ouders! Het huis waar vader en moeder hun ziel en zaligheid al die jaren hebben ingelegd. Het ouderlijke huis dat nu met pijn in ons hart te koop staat. Volgens ons toch een duidelijk staaltje van huisvredebreuk. En de politie? Die doet niets en pakt de surveillance weer op. Alsof er geen vuiltje aan de lucht zit. Wij als eigenaren hebben het nakijken.
Na veelvuldig bellen met de buurman komen we achter de identiteit van één van de krakers. Het is een van de potentiële kopers die in het voorjaar het huis heeft bezichtigd. Wij hebben zijn telefoonnummer nog en overrompelen hem door te bellen. Hij is duidelijk verrast en krijgt van ons het verzoek om het pand uiterlijk op vrijdagmiddag 24 september 14.00 uur te verlaten. Als wij hem op de kraakwetgeving wijzen, reageert hij nonchalant: die gaat pas per 1 oktober in. De frustaties die je dan voelt zijn onbeschrijfelijk. Wie is hier nu eigenaar, en wie staat hier nu in zijn recht? En de politie, staat die niet altijd voor je klaar? Een illusie armer …
De buurman belt ons uit bed over de lichten in het huis.
Op ons verzoek neemt hij een kijkje. En na een kwartiertje belt hij terug. Er zitten twee onbekende mannen in het huis. Inbrekers, roepen wij meteen en bellen 112. Dan begint het circus en de verwondering over de vrienden van de burger: de politie. Na onze melding horen wij een tijdlang niets. We denken dan nog – in onze naïviteit - dat de politie meteen aanstalten maakt om de dieven op heterdaad te betrappen. Maar we horen niets. Een ‘angstvallige’ stilte. Dus na het nodige geduld, bellen wij maar weer. Na een kwartier krijgen we de juiste persoon aan de lijn. Om uiteindelijk te horen dat ze aan de deur van het huis zijn geweest. Mooi! Tot de werkelijkheid tot je doordringt.
De politie meldt namelijk doodleuk: ‘We zijn aan de deur geweest, en er zijn inderdaad twee mannen op uw terrein. We hebben ze vriendelijk te woord gestaan en ze hebben geen kwaad in de zin’. Wat blijkt? De mannen kraken het huis van onze ouders! Het huis waar vader en moeder hun ziel en zaligheid al die jaren hebben ingelegd. Het ouderlijke huis dat nu met pijn in ons hart te koop staat. Volgens ons toch een duidelijk staaltje van huisvredebreuk. En de politie? Die doet niets en pakt de surveillance weer op. Alsof er geen vuiltje aan de lucht zit. Wij als eigenaren hebben het nakijken.
Na veelvuldig bellen met de buurman komen we achter de identiteit van één van de krakers. Het is een van de potentiële kopers die in het voorjaar het huis heeft bezichtigd. Wij hebben zijn telefoonnummer nog en overrompelen hem door te bellen. Hij is duidelijk verrast en krijgt van ons het verzoek om het pand uiterlijk op vrijdagmiddag 24 september 14.00 uur te verlaten. Als wij hem op de kraakwetgeving wijzen, reageert hij nonchalant: die gaat pas per 1 oktober in. De frustaties die je dan voelt zijn onbeschrijfelijk. Wie is hier nu eigenaar, en wie staat hier nu in zijn recht? En de politie, staat die niet altijd voor je klaar? Een illusie armer …
Kraken is sowieso verboden als het huis minder dan een jaar leegstaat, dus de politie kan ze er zo uitzetten.
BeantwoordenVerwijderenHet probleem is echter dat diezelfde politie niet in actie komt!
BeantwoordenVerwijderen