Gastvrijheid in Brabant

Zaterdag 25 september

De beelden van de TV blijven de hele nacht door mijn hoofd spoken. Wat bezielt mensen om zoiets te doen? De heren zitten er bij alsof ze nooit anders gedaan hebben. Het blijft allemaal onwerkelijk. De boosheid was op zijn gezicht af te lezen. Standvastig lopend door het huis van zijn ouders. Het is vreemd om je man via een televisiescherm te zien worstelen met zijn boosheid en strijdlust. En dan nog in een programma waar ik normaal gesproken niet eens naar kijk.

Vanochtend bij het ontbijt zijn de jongens behoorlijk onrustig. Ze hebben niet lekker geslapen en willen meteen weten hoe het met papa is. Dus even een smsje sturen. Geen reactie. De angst slaat me meteen om het hart. Dan via het mobiel van mijn schoonzus. Zij reageert wel. Ze liggen met zijn drieën in de ouderlijke slaapkamer. Het klinkt gezellig. Het moet niet gekker worden. Hier in huis is iedereen super ongerust. De afstand en een licht gevoel van wederzijds onbegrip is voelbaar. Zij gaan de strijd aan vanuit een oergevoel. Maar ik heb vannacht liggen woelen. Uur na uur spookten verschillende ernstige scenario’s door mijn hoofd. Ik zag mezelf al in het ziekenhuis of erger. In de nacht ziet alles er ook zo donker uit. Gelukkig is er vannacht niets ernstigs gebeurd.

De sporten slurpen vandaag alle aandacht. Voetbal en hockey volgen elkaar op. De jongens gaan al vroeg op weg met hun voetbalteams. Dat betekent even wat tijd om de emoties te ordenen. En veelvuldig contact leggen met mijn lief in Brabant. Ze hebben vannacht alle tijd gehad om hun strategie te bepalen. Een hele bijzondere kan ik wel stellen: ‘we maken er vandaag een Brabantse ‘zoete inval’ van. Alle familie, buurtgenoten en andere belangstellenden zijn welkom op de koffie. De heren krakers zijn nog op de bovenverdieping en laten zich nog niet zien. We hopen dat ze het op deze manier zat worden.’ Trots en bewondering overvallen mij. Wat een wilskracht om deze strijd te winnen. Zonder geweld, puur op zelfvertrouwen en het gevoel van rechtvaardigheid.

Wat kan ik nu doen? Het gevoel van nutteloosheid slaat toe. En als ik ergens een hekel aan heb, is het dát wel. Dus hup het internet op. De regionale pers inlichten en contact leggen met de locale politiek. Ik heb beet. De fractievoorzitter van de VVD is behoorlijk geïnteresseerd en gaat er achteraan. Hij is positief verrast over de aanpak van mijn man en mijn schoonzus. Dit heeft hij nog nooit gehoord. Maar ja, deze kraak blijkt dan ook de eerste in de geschiedenis van St. Oedenrode.

Na een uur belt hij terug. ‘Helaas, ik kan niets voor jullie doen. Ik heb contact met de burgemeester gehad. Maandag komt het aan de orde in de gemeenteraad. Mijn advies voor nu is om zo snel mogelijk een civiel proces aan te spannen en het pand te verlaten.’ Dan kent hij mijn man nog niet. Dus vraag ik hem vriendelijk om zelf mijn man deze boodschap door te geven.

Alles komt daarna in een stroomversnelling. Op de achtergrond tijdens de telefoontjes hoor ik het geroezemoes in de keuken van de ‘Rooise’ gemeenschap. Het ons kent ons gevoel overvalt mij. Na zoveel jaren worden mijn man en schoonzus weer als vanouds opgenomen in de warmte van de familie. Familiegevoel is bijzonder, en zeker op dit speciale moment. Dan merk ik dat er iets gebeurt, mijn man is duidelijk afwezig. Eén van de krakers was blijkbaar weggegaan en komt nu met wat vrienden terug. Hij rijdt het erf op, waar het vol staat met auto’s. Kraker 2 gaat naar buiten om z’n vrienden te begroeten. ‘Doe nu de deuren dicht, roep ik snel’, maar het dringt niet tot mijn man door. ‘Dag schat, ik bel je nog wel, is het enige wat hij nog zegt’, de verbinding is verbroken.

Na een halfuur gaat de telefoon: Ik hoor het al aan zijn stem: ‘ze zijn weg. Ze hebben zich bij mij gemeld en aangegeven dat ze weggaan.’ Ik hoor blijheid en opluchting. En de politie? Vraag ik.

‘Die konden niets met deze informatie, het is iets civiels’. Ik hoor een zekere irritatie in zijn stem. Maar zijn trots overwint. Wat een kanjers daar in Brabant. Is dit nu een eind goed, al goed?